Τα δυο τμήματα της Τρίτης τάξης μαζί με την Τετάρτη τάξη πήγαμε στον Χορτιάτη. Την περιμέναμε πώς και πώς αυτή την ημέρα.
Πρώτη μας στάση ήταν το Μνημείο του Ολοκαυτώματος, όπου θυσιάστηκαν οι Έλληνες κατά τη Γερμανική Κατοχή. Εκεί αντικρίσαμε ένα μεγάλο ψηφιδωτό που έδειχνε τη φωτιά που έβαλαν οι Γερμανοί να κάψουν τους ανθρώπους. Διαβάσαμε τα ονόματά τους, που ήταν χαραγμένα σε μια μαρμάρινη στήλη. Ήταν και μωρά ανάμεσά τους. Ψάλαμε το «Αιωνία η μνήμη..» και τον Εθνικό Ύμνο.
Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και συνεχίσαμε την πορεία μας στο βουνό του Χορτιάτη. Το δάσος ήταν πολύ ψηλά. Από τα παράθυρά μας βλέπαμε τα φθινοπωρινά χρώματα της φύσης. Πρασινοκίτρινα φύλλα με καφέ αποχρώσεις. Σα να ήμαστε σε αεροπλάνο. Θαυμάζαμε τον Θερμαϊκό κόλπο από τη μια και τη λίμνη Κορώνεια από την άλλη.
Σαν φτάσαμε στο δάσος, μας υποδέχτηκαν θεόρατες καστανιές. Ο δάσκαλος της Δ’ τάξης μ’ ένα κοντάρι χτυπούσε τα κλαδιά και έπεφταν σαν βροχή κάτω τα κάστανα. Έμοιαζε σαν να βρέχει σκαντζόχοιρους! Όλοι καλύψαμε τα κεφάλια μας για να μη χτυπήσουμε. Μόλις ο κύριος σταμάτησε να χτυπάει τα κλαδιά, αρχίσαμε το μάζεμα. Μαζεύαμε, μαζεύαμε… ευτυχώς είχαμε εφοδιαστεί με γάντια και σακούλες.
Έπειτα, συγκεντρωθήκαμε όλοι γύρω από ένα μεγάλο δέντρο. Άρχισε «το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού». Ο θησαυρός που έπρεπε να βρούμε ήταν κρυμμένος πάνω στην πλαγιά. Η δασκάλα μας μας είπε ένα αίνιγμα κι αρχίσαμε να ψάχνουμε. Σκαρφαλώναμε μια προς τα πάνω και μια προς τα κάτω, ώσπου επιτέλους δυο συμμαθητές μας τον ανακάλυψαν! Ήταν ένα πρωτότυπο σκιάχτρο. Το κεφάλι του είχε μέσα σοκολατάκια ενώ το σώμα του μπισκότα! Διασκεδάσαμε και γλυκαθήκαμε όλοι από αυτά!
Μετά από λίγο παίξαμε «το παιχνίδι του δάσους». Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες. Κάθε ομάδα είχε τη δική της σημαία. Στο μέτωπο φορούσαμε αριθμούς που ο αντίπαλος δεν έπρεπε να δει για να μην καούμε και βγούμε από το παιχνίδι. Ταυτόχρονα έπρεπε να φυλάγουμε τη σημαία μας αλλά και να καταφέρουμε να πάρουμε τη σημαία της αντίπαλης ομάδας. Μου άρεσε αυτό το παιχνίδι. Είχε στρατηγική και περιπέτεια.
Δεν παραλείψαμε να σκαρφαλώσουμε, με τη βοήθεια του σχοινιού, στα δέντρα.
– Γεια σας, φίλοι! Από ψηλά είναι όλα πιο όμορφα.
Ακούστηκε το σφύριγμα… επιστροφή! Δεν καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα. Πόσο θα θέλαμε να καθίσουμε κι άλλο. Ήταν μια μέρα ξεχωριστή και πολύ ωραία!
