Χαρά, ανυπομονησία και ενθουσιασμός. Τα κυρίαρχα συναισθήματα από τη στιγμή που μας ανακοινώθηκε η φετινή ημερομηνία εορτασμού της πανελλήνιας ημέρας σχολικού αθλητισμού.
Και η μέρα έφτασε!
Οι τσάντες μας γεμάτες…μα όχι με βιβλία αυτή τη φορά, αλλά με χαμόγελα, ενέργεια, κέφι και διάθεση για παιχνίδι, και περιέργεια για το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας.
Η αυλή μας ολόκληρη μετατράπηκε σε αθλητικό πάρκο. Ένα πάρκο που περιλάμβανε διάφορους σταθμούς. Σε κάθε έναν από αυτούς μας περίμενε και μία διαφορετική αθλητική δραστηριότητα. Οι δάσκαλοί μας εκεί σε κάθε σταθμό να μας καθοδηγούν και να μας εμψυχώνουν.
Και προς το τέλος της εορταστικής αυτής μέρας, ο καλεσμένος μας. Ο Σταύρος Δίτσης, αθλητής της καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο. Μας μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και πώς αυτές τις δυσκολίες τις έκανε από εμπόδια σκαλοπάτι για να πραγματοποιεί κάθε φορά τον στόχο του. Ένα στόχο που σε κάποιους μπορεί να φάνταζε ακατόρθωτος , μα σε άλλους -όπως και ο Σταύρος- μια κορυφή που περίμενε να κατακτηθεί. Με πολλή υπομονή απάντησε σε όλες μας τις ερωτήσεις και στο τέλος τον είδαμε να παίζει μπάσκετ με το αμαξίδιό του και να βάζει με πολλή ευκολία καλάθια.
Φεύγοντας από το σχολείο συμφωνήσαμε όλοι πως δεν θα τα παρατάμε ποτέ, ούτε στον αθλητισμό μα ούτε και στη ζωή. Όσα εμπόδια και αν συναντούμε θα τα βλέπουμε ως ευλογία και θα φτάνουμε πάντα στο τέλος της διαδρομής χωρίς να μας νοιάζει ποιος θα τερματίσει πρώτος, δεύτερος ή τρίτος . Σημασία έχει να φτάνουμε στο τέλος , αγωνιζόμενοι δίκαια-τίμια και μαζί. Το εύ αγωνίζεσθαι και η ευγενής άμιλλα ,οι υπέρτατες αξίες του αθλητισμού, να γίνουν τρόπος ζωής και όχι απλώς θέματα σε εκθέσεις και γραπτά.
